Boğaza karşı Gülhane sırtlarında tavşankanı semaver çayı yanında da bir o kadar koyu sohbet… Hayatın damarlarımda aktığını hissettiğim nadir anlardan biri kablosuz telekomünikasyon ağını kullanarak annem olması muhtemel olan kişi telefonumun (özenle yüklenmiş melodimle) çalması. İşte böyle başladı telefon hakkındaki düşünsel süreçlerim. Ne zalimce bir hayat müdahalesiydi. Hayatımızın anları telefon zırıltılarıyla bölünüyor ve hayat teknolojinin amansız saldırılıları yüzünden yekpare yaşanamıyor. İnsan sessiz kendi başına kalıp hayat hakkında iç konuşma geliştiremiyor.
Telefonun bazı zamanlarda bazılarımız için en cana yakın ama bir o kadar da ıstırap kaynağı olan bir alet oluşu aşkla mümkündür. Sevgiliniz sesi anlamına bürünür bir anda araması ile dünya ve olayları algılayış biçimimiz değişir. Beni seviyor, ayyy arıyor, offf hiçbir şey eskisi gibi değil, sesi kötü duygularından emin değil…gibi bir seri haklı haksız çıkarımda bulunuruz. Telefonda konuşurken karşımızdakini görmüyoruz gözlerine bakamıyoruz. Gözbebeklerindeki o anlamı hissetmeden mimiklerini görmeden söylenmiş sözler samanlığı ama en azından sesinin tonunu işitiyoruz. Birde işitmeden görmeden yazılan sözcükler var ki işte bu son dönemin en trend iletişim yolu ben buna ergen iletişimi diyorum evet mesajlaşmadan bahsediyorum. Dıtdıt dıtdıt ( 1 yeni mesaj) heyecanla okuyorum “snsvyrm” bu mudur? Yani mesajla bile seni seviyorum diyemeyen adam gözlerimin içine bakarak canlı kanlı bana nasıl seni seviyorum diyeceksin? Birde mesajla imada bulunup bir şeyleri söylemeye çalışanlar var ki ama onları affediyorum ya da takmıyorum çünkü daha trajik bir grup var onlarda bir şeyleri söyleyip söylememiş gibi yapanlar aman Allah’ım kimseyi bu flora ile karşılaştırmasın. Bu konu uzar gider benim telefona yada mesajlaşmaya karşı olduğumu düşünmeyin aman sadece insanların dürüstlüğüne gölge düşüren bir sanallık perdesi oluşturuyor bu perdenin arkasına saklanmadan iletişim kurmanızı salık veriyorum...
alerjik
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder